Nederland stempelstan

22 maart 2019 3 Door Jeroen

Sinds mijn laatste bericht over mijn fietsreis naar China, is er zoveel gebeurd dat ik het hele clubblad daarmee zou kunnen vullen. Maar ik beperk me hier maar tot een klein deel van de voorbereidingen. Terwijl de verhuisdozen nog mijn woonkamer van mijn nieuwe huis vullen, probeer ik me af en toe te concentreren op wat ik in elk geval nog moet doen voordat ik op zaterdag 6 april om 10:00 uur vanaf het Azartplein kan vertrekken.

Omdat Chinese ambassademedewerkers niet blij zijn met Turkse stempels in je paspoort en ik in Teheran voor vier landen tegelijk een visum moet aanvragen, heb ik een tweede paspoort nodig. “Dat kan,” zegt de vriendelijke ambtenaar in het stadsdeelkantoor. “Maar deze pasfoto’s zijn alweer te oud. En heeft u misschien vliegtickets en hotelboekingen van uw reis?” “Nee, mevrouw, want ik ga namelijk fietsen naar China en ik heb een tentje bij me.” “Dat is wel heel avontuurlijk, meneer. Hierover moet ik even mijn leidinggevende raadplegen, een ogenblik graag.” Na tien minuten verschijnt ze weer aan de balie. “Helaas, op deze manier gaat het niet werken. U moet een recente pasfoto hebben en bewijzen van uw reis op papier.” “Ok, misschien kunt u even op mijn website www.jeroenfietstnaarchina.nl kijken, dan kunt u zien dat het allemaal waar is.” “Dat ga ik zeker doen, maar ik zie u een volgende keer graag weer terug met de gevraagde papieren.”

Oh ja, de huisbewaring, moet ook nog geregeld. Praktisch elke woningbouwcorporatie biedt de mogelijkheid je huurhuis in bewaring te geven van iemand als je maximaal een jaar het land uit gaat. Da’s natuurlijk heel mooi, maar je moet het wel even officieel aanvragen, samen met je huisbewaarder. Iemand zoeken die een jaartje in je huis wil, is in Amsterdam het kleinste probleem. Dus snel een aanvraag indienen. “Stuurt u met uw aanvraag even een aantal bewijzen van uw reis mee, zoals vliegtickets bijvoorbeeld? ” Ja, maar…

Ok, dan toch maar beginnen met een visum aanvragen voor Turkije en Iran. Turkije is binnen een uur gepiept. Bijna per omgaande ontvang ik het e-visum in mijn mailbox. Zo moeilijk is het allemaal niet. Dus enigszins overmoedig schakel ik snel door naar de visumaanvraag voor Iran. Dat kan via een gespecialiseerde organisatie, die voor hun diensten meer dan 200 euro rekenen. Als je het zelf doet, is het maar een paar tientjes. Dus doe ik het zelf.
Wat is uw adres in Iran? Uh, de wilde natuurcamping langs een of andere snelweg? Dat zal wel niet geaccepteerd worden. Dan maar een hostel geboekt in Teheran. Daar moet ik toch ruim de tijd nemen vanwege het aanvragen van een visum voor Turkmenistan, Oezbekistan, Tadzjikistan en China. De oplettende lezer mist in dit rijtje Kirgizië (of Kirgizistan). Kirgizië is het enige land in die regio dat toeristen echt welkom heet, dus je mag daar zomaar, zonder visum naar binnen!

Lang leve Kirgizië en haar grote leider Sooronbaj Jeenbekov, die aan de macht kwam nadat de vorige president Almazbek Atambayev vrijwillig aftrad nadat zijn termijn erop zat, een unicum in Centraal-Azië!

Al vlot ontvang ik een mail van de Iraanse ambassade: “your visa application has been rejected, because…” waarna de reden volgt in het Perzisch (of Farsi). Jammergenoeg is mijn cursus Farsi volledig de mist ingegaan, maar ik ken genoeg mensen die uit Iran komen. De reden blijkt te zijn dat ik een visum niet als individu kan aanvragen. Dat kan alleen via een reisorganisatie of een bedrijf. Waarom vertellen ze dat niet meteen op hun website?

Gelukkig accepteerden zowel de gemeente Amsterdam als woningcorporatie Ymere mijn e-visum voor Turkije, mijn (afgewezen) visumaanvraag voor Iran en de (voorlopige) boeking voor een hostel in Teheran als bewijzen van mijn fietsreis. Het tweede paspoort en het huisbewaringscontract kreeg ik zowaar. Nu nog het echte Iran-visum. En ik ben trouwens ook benieuwd waar mijn honderd euro aanbetaling voor het hostel zijn gebleven. De betaling liep via een mevrouw in Parijs, met de instructie per email dat ik vooral niet moest vermelden dat het om een boeking in Teheran ging. “U begrijpt het wel…” “Merci madame”, was voldoende.

Jeroen Zonneveld